Zainspirowany częściowo faktycznymi wydarzeniami dotyczącymi bestialskiego morderstwa pewnej włoskiej rodziny fabularny debiut Sary Summy nie skupia się bynajmniej na samym brutalnym akcie. Wręcz przeciwnie, koncentrując się na ostatnich dwudziestu czterech godzinach z życia jej członków, reżyserka pokazuje pozornie trywialne czynności i sytuacje składające się na codzienną egzystencję, gwałtownie przerwaną przez przerażającą zbrodnię. Drobne waśnie, konflikty i momenty z życia sielskiej prowincji, gdzie – zdawałoby się – nic takiego się nie dzieje, urastają tu do rangi metafizycznych symboli. Zwłaszcza w kontekście nieubłaganie unoszącego się nad bohaterami widma nadchodzącej śmierci. Summa buduje równocześnie intymną, ale i pełną napięcia atmosferę, w której każde, nawet najdrobniejsze działanie okazuje się znaczące. Zderzając ze sobą konwencje realistycznego i wyciszonego kina obyczajowego z tymi właściwymi thrillerom, reżyserka sprytnie umieszcza widzów w tytułowej pozycji „ostatnich, którzy widzieli” jej postacie.

obejrzyj