W swoim pełnometrażowym debiucie Piotr Dylewski opowiada o młodym małżeństwie, które przechodzi pierwszy poważny kryzys. To czas, gdy motylki w brzuchu najwyraźniej ustąpiły już w ich przypadku prozie życia. W efekcie codzienność Marzeny i Janka wypełniona jest wzajemnymi pretensjami, co dobrze obrazuje kłótnia o to, że nawet nie mogą wyjechać za miasto zgodnie z założonym wcześniej planem. Celem krótkiej wyprawy jest znajdująca się na uboczu chatka, gdzie z dala od zgiełku, będzie okazja do tego, by przewartościować pewne sprawy. Pod okiem osobliwego terapeuty bohaterowie zmierzą się ze swoimi demonami, a na światło dzienne zaczną wychodzić ich frustracje, żale, głęboko skrywane emocje. Każde słowo czy gest nabierają znaczenia, pozwalając Marzenie i Jankowi stopniowo wychodzić poza strefę własnego komfortu. Dylewski zręcznie żongluje nastrojami, „trudne” momenty tonując humorem i interesującymi woltami, które nie raz zaskoczyć mogą widza. Zgniłe uszy to kino kameralne, acz intensywne, prowokujące, a przy tym bardzo szczere i bezpretensjonalne. Zarówno w samej intencji, jak i sposobie realizacji.

obejrzyj